ابزار هدایت به بالای صفحه

توهّم برگزیدگی

یکی از باورهای تحریف شده یهودیان، اندیشه برگزیدگی است. اندیشه ای که به معنای وجود رابطه ویژه و منحصر به فردى بین قوم اسرائیل با خداوند است. اندیشه ای که سبب شده قوم یهود بر پایه افکار نژاد پرستانه، خود را بر همه برتر ببیند و غیر یهود برایش هیچ ارزش و حرمتی نداشته باشد. نمونه‏ای از روحیّه‏ نژادپرستانه یهود، فتوایی است که‏ خاخام «اسحاق کتربرگ» مبنی بر این که‏ خون یهودی با خون مسلمان و مسیحی یکسان‏ نیست، صادر کرده است. لذا سربازان یهودی می‏توانند بزرگان غیر خودی‏ (منظور غیر یهودی) را بکشند.(77) نمونه‏ای دیگر آن است که یهودیان، مردمان غیرخودی را ستور می‏پندارند که گوشتشان بسان گوشت‏ خران و نطفه‏ شان همانند نطفه‏ی اسبان است.
 شریعت یهود در عین این که به پیروان خود اجازه‏ می‏دهد با غیر یهودی غل و غش و نیرنگ پیشه کند، آنان را از اتحاد چنین شیوه‏ای با همنوع خود منع‏ می‏کند.
طبق این شریعت یهودیان مجاز به دریافت ربا از غیر یهودی هستند؛ امّا دریافت آن را از یهودی حرام‏ می‏دانند.
ده فرمان یهود که قائل به نهی زنا، سرقت و قتل‏ است، این وصیت‏ها را مختص جامعه‏ی یهود می‏داند و در مورد غیر خودی جایز می‏شمارد؛ زیرا اساسا غیر خودی بشر به حساب نمی‏آید.
از دیگر تعالیم نژادپرستانه‏ی یهود این است که مرد یهودی برای نکاح زن غیر یهودی نیاز به عقد نکاح‏ ندارد؛ زیرا زنی که از تبار بنی‏اسرائیل نباشد، مادیان به‏ شمار می‏رود.(78)
براستی آیا این قوم، برترین قوم جهان است!؟ آیا یهود سزاوار برتری است، یا اینکه سرگرم وگرفتار توهّمی بیش نیست؟ توهّمی که راه طغیان و جنایاتش را هموارتر می کند.
هر چند در ظاهر، آیاتی از تورات اشاره ای به برگزیدگی بنی اسرائیل کرده است امّا رسیدن به حقیقت مطلب، بررسی و مطالعه دقیق تر را می طلبد.
تورات در آیات زیادی یهود را قوم برگزیده می داند. طبق گفته تورات، خداوند با حضرت ابراهیم(ع) ـ که با اطاعت بی چون و چرایش موقعیّت و جایگاهی در نزد خداوند یافته بود ـ عهد بست(79) تا نسلش را برکت بخشد و خداوند نیز عهدش را عملی ساخت و از نسل ابراهیم، قوم بنی اسرائیل را گرد آورد.(80) پس از آن، خداوند در عصر موسی(ع) در طور سینا با قوم بنی اسرائیل عهدی بست تا طبق این عهد آنان را قوم برگزیده خود بر روی زمین سازد.(81)
هر چند عهد خداوند با حضرت ابراهیم(ع) یک سویه بود، امّا عهد او با بنی اسرائیل دو طرفه و الزام آور است. عهدی که طبق آیات تورات، اطاعت و فرمانبرداری یهود از دستورات الهی را می طلبد. در غیر این صورت، برگزیدگی یهود بی معنا شده بلکه به خفت و خواری دچار خواهند شد. برخی از آیات تورات از این قرارند:
1. «و اکنون اگر آواز مرا فی الحقیقه بشنوید و عهد مرا نگاه دارید، همانا خزانه خاصّ من از جمیع قوم ها خواهید بود».(82)
2. در باب یازدهمِ سفر تثنیه آمده است که اگر از خدا اطاعت کنید، برکت خدا برقرار خواهد بود، باران رحمت بر شما به موقع باریدن خواهد گرفت و زرع شما محصول فراوان خواهد داد. ولى هوشیار باشید که دلهایتان از خداوند برنگردد تا خدایان دیگر را بپرستید، چون اگر چنین کنید خشم خداوند نسبت به شما برافروخته خواهد شد و همه نعمت ها را از کف خواهید داد و فرزندان شما از زندگى در سرزمین موعود محروم خواهند گشت.(83)
امّا آیات دیگری از تورات بیان می کنند که بنی اسرائیل راه طغیان و سرکشی را پیش گرفتند و عهد الهی را نقض کرده، از مقام برگزیدگی محروم شدند:
1. خداوند در سفر تثنیه سرکشی بنی اسرائیل را پیشگویی می کند و می گوید: «زنا خواهند کرد و مرا ترک کرده، عهدی را که با ایشان بستم خواهند شکست و در آن روز خشم من بر ایشان مشتعل شده، ایشان را ترک خواهم نمود ...»(84)
2. خداوند با ارمیای نبی چنین سخن می گوید: «بگو که سخنان عهد را بشنوید و آنها را بجا آورید... امّا نشنیدند و گوش خود را فرا نداشتند بلکه پیروی سرکشی دل شریر خود را نمودند. پس سخنان این عهد را برایشان وارد آوردم چونکه امر فرموده بودم که آن را وفا نمایند اما وفا ننمودند»(85)
مساله برگزیدگی قوم بنی اسرائیل در قرآن نیز مطرح شده است. خداوند در آیاتی(86) آنان را برترین جهانیان می شمرد: «وَ لَقَدْ آتَیْنا بنى اِسْرائیلَ الْکِتابَ وَ الْحُکْمَ وَ النُّبُوَّةَ وَ رَزَقْناهُمْ مِنَ الطَّیِّباتِ وَ فَضَّلْناهُمْ عَلَى الْعالَمِینَ:(87) ما به بنى اسرائیل کتاب و حکمت و نبوت را بخشیدیم و از روزى هاى پاکیزه به آنها عطا کردیم و آنان را بر جهانیان برترى بخشیدیم». امّا فضیلت و برتری بنی اسرائیل مشروط به رعایت عهد و پیمان بود. «أَوْفُوا بِعَهْدی أُوفِ بِعَهْدِکُمْ:(88)به پیمان من وفا کنید، تا من نیز به پیمان شما وفا کنم». آیا بنی اسرائیل به عهد و پیمان وفا کردند؟ قرآن چیز دیگری می گوید: «وَ إِذْ أَخَذْنا میثاقَ بَنی إِسْرائیلَ لاتَعْبُدُونَ إِلَّا اللهَ وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً وَ ذِی الْقُرْبى وَ الْیَتامى وَ الْمَساکینِ وَ قُولُوا لِلنّاسِ حُسْناً وَ أَقیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ ثُمَّ تَوَلَّیْتُمْ إِلّا قَلیلاً مِنْکُمْ وَ أَنْتُمْ مُعْرِضُونَ:(89) و (به یاد آورید) زمانى را که از بنى اسرائیل پیمان گرفتیم که جز خداوند یگانه را پرستش نکنید; و به پدر و مادر و خویشاوندان و یتیمان و مستمندان نیکى کنید; و به مردم سخن نیک بگویید; و نماز را برپا دارید; و زکات بپردازید. سپس (با این که پیمان بسته بودید) همه شما ـ جز عدّه کمى ـ سرپیچى کردید; و (از وفاى به پیمان خود) روى گردان شدید.». آری یهود در نعمات و فرصت ها راه طغیان را برگزید و از نعمات الهی محروم شد.
توجه به این نکته لازم است که آیه شانزدهم سوره جاثیه، گویا می خواهد جهات برتری بنی اسرائیل را بیان کند:
1. برتری در کثرت ارسال پیامبران و معجزات. (لَقَدْ آتَیْنا بنى اِسْرائیلَ الْکِتابَ وَ الْحُکْمَ وَ النُّبُوَّةَ)
2. برتری در نعماتی که بنی اسرائیل از آن بهره مند شدند. (رَزَقْناهُمْ مِنَ الطَّیِّباتِ)
پس این آیات نه تنها برتری این قوم را اثبات نمی کند بلکه بیان می کند که آنان، با این کثرت ارسال پیامبران و برخورداری از نعمات فراوان، باز هم نافرمانی کرده و عهد و پیمان شکستند. حال آیا این آیات دلالتی بر برتری ذاتی یهود، آن هم در همه اعصار(90) می کند؟ با این حال، یهودیان تندرو خود را بر همه اقوام برتر می دانند و بخاطر جبران حقارتی که در 70 سال اسارت بابلی تحمّل کردند، بر آن شدند تا تفسیری نژاد پرستانه از مساله برگزیدگی داشته باشند.
متن تلمود نیز بر همین اساس نگاشته شد. تدوین تلمود در اواسط قرن دوم میلادى، در حالى آغاز گشت که یهودیان کشور خود را از دست داده و پراکنده شده بودند. در واقع عالمان یهود که تلمود را مى نگاشتند، با بزرگنمایی و طرح مساله برگزیدگی می خواستند بدبختى هاى قوم و آزار و فشارهایى که بر آن تحمیل مى شد، قابل تحمّل گردد. به همین سبب است که در تلمود، اندیشه قوم برتر بسیار جدّى شد، حتّی جدّی تر از تورات.(91) مضاف بر این، در جریان تسلّط یافتن اسکندر مقدونی بر یهودیان و تاثیر پذیری یهود از فرهنگ یونان، برخى از یهودیان درصدد مقابله با تهاجم فرهنگ یونانى برآمدند و خود را حسیدیم یا پارسایان نامیده و برای جلوگیری از فرهنگ یونانی در میان یهود از عقیده «برگزیدگی نژاد پرستانه» بهره بردند تا مانع فرهنگ زدگی یهودیان از یونانیان شوند. «حسیدیسم» می کوشیدند تا کسانی که به فرهنگ یونانی روی آورده بودند را بدین نکته آگاه کنند که آنها قوم برگزیده خدایند و نباید مغلوب و تسلیم فرهنگ های بیگانه شوند. (92)
برگزیدگی یهود تنها وقتی درست تحلیل می شود که آن را در جبران حقارت ها و برتری جویی سیاسی این قوم بر دیگر اقوام جستجو کرد. به همین منظور عدّه ای از محقّقین یهود این تفکّر را برخواسته از متن دین نمی دانند و با برداشت نژاد پرستانه از آن مخالفت کرده اند. از نظر هنرى اتلن برگزیدگى دلیل بر برتری ذاتى نیست. زیرا کتاب مقدّس بر برگزیدگىِ مشروط دلالت مى کند.(93) از نظر اسپینوزا نیز، آیات تورات وقتی کنار هم قرار گیرند، بر موقّتى بودن برگزیدگى بنى اسرائیل دلالت خواهند داشت. او مى گوید تنها به یک شرط با ادّعاى یهودیان مبنى بر برگزیدگى از سوى خدا مخالفت ندارم و آن این که این برگزیدگى، اعمّ از موقّت و ابدى، (بر همه جهانیان) تنها با رفاه زندگى جسمانى آنان در ارتباط باشد.(94)

سرزمین موعود، توهّمی دیگر

سرزمین موعود نیز یکی از باورهای تحریف شده یهودیان است که در گذر زمان دچار دگرگونی هایی شده است و وسیله ای گردیده برای موجّه جلوه دادن تحرّکات و سرزمین گشایی یهود صهیونیستی در فلسطین. اکنون جای این سوال است که: آیا سرزمینی به نام سرزمین موعود وجود خارجی دارد؟ آیا سرزمین موعود ملک مطلق یهودیان است؟ و آیا آیات تورات کنونی و قرآن، وجود این سرزمین را به عنوان سرزمین یهودیان تایید می کنند؟
آیاتی از تورات اشاره به سرزمینی دارند که متعلّق به یهود و بنی اسرائیل است. سرزمینی که بر سرزمین های دیگر برتری دارد و سکونت در آن نشانه ایمان است و کسانی که خارج از آن زندگی کنند همانند بت پرستانند. سرزمینی که نماز باران و مراسمات خاصّ در آن برگزار می شود و مضمون برخی از ادعیه بیانگر این مطلب اند که ماشیح در آخرالزمان از این سرزمین ظهور خواهد کرد و در آنجا است که تاریخ پایان می پذیرد.(95)
قرآن نیز در سوره مائده از سرزمینی به عنوان سرزمین مقدّس یاد می کند که حضرت موسی(ع) از یهودیان می خواهد تا به این سرزمین داخل شوند. «یا قَوْمِ ادْخُلُوا الأَرْضَ الْمُقَدَّسَةَ الَّتی کَتَبَ اللّهُ لَکُمْ وَ لا تَرْتَدُّوا عَلى أَدْبارِکُمْ فَتَنْقَلِبُوا خاسِرینَ»(96).
البته توجه به این نکته لازم است که از جمله «کَتَبَ اللّهُ لَکُمْ وَ لا تَرْتَدُّوا عَلى أَدْبارِکُمْ» استفاده مى شود: خداوند چنین مقرّر داشته بود که بنى اسرائیل در این سرزمین مقدّس با آرامش و رفاه زندگى کنند، مشروط به این که آن را از شرک و بت پرستى پاک سازند و خودشان نیز از تعلیمات انبیاء منحرف نشوند، اما اگر این دستور را به کار نبندند، زیان هاى سنگینى دامان آنها را خواهد گرفت. بنابراین، اگر ملاحظه مى کنیم نسلى از بنى اسرائیل که این آیه خطاب به آنها بود، موفق به ورود در این سرزمین مقدس نشدند، بلکه چهل سال در بیابان سرگردان ماندند، بخاطر این بود که طبق شرایط و عهد الهی رفتار نکردند.
چنانکه آیات سوره مائده بیان می کند، گروهی از بنی اسرائیل نافرمانی کردند و از گناهکاران شدند. بنابراین از سرزمین مقدّس محروم گشتند.
«قالَ فَإِنَّها مُحَرَّمَةٌ عَلَیْهِمْ أَرْبَعینَ سَنَةً یَتیهُونَ فِی الْأَرْضِ فَلا تَأْسَ عَلَى الْقَوْمِ الْفاسِقینَ:(97) خداوند (به موسى) فرمود: این سرزمین (مقدّس)، تا چهل سال بر آنها ممنوع است، پیوسته در زمین، سرگردان خواهند بود; و درباره این جمعیت گنهکار، غمگین مباش.»
تورات نیز بخشش این سرزمین را منوط به اطاعت و فرمانبرداری بنی اسرائیل می داند و چنین می گوید:
«سرزمین کنعان را که اکنون در آن غریب هستی تا ابد به تو و به نسل تو خواهم بخشید... وظیفه تو و فرزندانت و نسل های بعد این است که عهد مرا نگاه دارید و...»(98)
«و خداوند بر وی (اسحاق) ظاهر شده گفت: به مصر فرود میا، بلکه به زمینی که به تو بگویم ساکن شو. در این زمین توقف نما، و با تو خواهم بود و تو را برکت خواهم داد، زیرا که به تو ذریت تو تمام این زمین را می دهم و سوگندی را که با پدرت ابراهیم خوردم استوار خواهم داشت.»(99)
به همین سبب است که عدّه ای بر این باورند که آنچه اکنون به عنوان سرزمین موعود در بین یهودیان مرسوم است، یک باور ساختگی و تحریف شده می باشد و فقط وسیله ای برای توجیه جنایات و کشور گشایی اسرائیل است. و آنها این سرزمین را ملک مطلق و دائمی خود می دانند. چنانکه خاخام راشى در دفاع از باورِ سرزمین موعود، عبارت آغازین تورات را نقل مى کند، آن جا که خدا مى گوید: «خدا در ابتدا آسمان ها و زمین را آفرید»(100) و مى نویسد: خداوند به جماعت اسرائیل و تمام جهانیان خبر داد که او خالق هستى است و از این رو اختیاردار و مالک مخلوقات است و هرگونه که بخواهد آن را تقسیم خواهد کرد، لذا اگر مردم به یهودى ها بگویند که شما از آن رو اشغالگر هستید که با جنگ و خونریزى سرزمین اسرائیل را از دست ساکنان یعنى ملت هاى هفت گانه کنعان گرفته و غصب کرده اید، در پاسخ به آنان باید گفت: این سرزمین همچون تمام دنیا ملک خداست و خدا آن را به ما بخشیده است: «و زمین غربت تو یعنى تمام زمین کنعان را به تو و بعد از تو به ذریت تو به ملکیت ابدى دهم و خداى ایشان خواهم بود»(101). خلاصه آنکه سرزمین مقدس خارج از تاریخ و جزئى از آسمان و زمین است که خداوند آن را قبل از تاریخ خلق کرده و خدایى که در طبیعت و تاریخ حلول کرده، حق تصرّف در هر دو دارد. مارتین بوبر نیز همین منطق را در عصر جدید براى توجیه سلطه صهیونیست ها بر سرزمین موعود به کار گرفته است.
در مقابل گروهی نیز یهود را امّت روح(102) می دانند یعنی امتی که هیچ سرزمینی ندارد و از نظر آنها سرزمین موعود یک مفهوم مذهبی است که بر هر سرزمینی که عبادت و اطاعت الهی در آن انجام شود اطلاق می شود. دکتر حسین الفوزی نویسنده کتاب «ارض موعود»(103) با استناد به آیات قرآن کریم و برخی از اسفار تورات نشان داده است که «ارض موعود یهود»، تنها یک مفهوم مذهبی است و در هر نقطه‌ای از جهان که پیروان ادیان الهی اعم از مسلمانان، مسیحیان و یهودیان به عبادت خدا و آبادانی آن سرزمین اقدام کنند، همان نقطه سرزمین موعود است و آنچه اسراییلی‌ها هم ‌اکنون ادّعای آن را دارند، دروغی بیش نیست.
مجمع اسقف‌های کلیساهای کاتولیک خاورمیانه نیز در پیام پایانی نشست دو هفته‌ای خود در واتیکان آوردند که: «اسرائیل نمی‌تواند ازعبارات توراتی (سرزمین موعود و قوم برگزیده) برای توجیه شهرک سازی‌های جدیدش در قدس و کرانه باختری استفاده کند».
«سیریل سلیم بوستورز»، اسقف شهر نیوتون ایالت ماساچوست آمریکا نیز بر این عقیده است که: رژیم اسرائیل حق ندارد با تکیه بر عبارت «سرزمین موعود» در کتاب مقدس، بازگشت همه یهودیان به سرزمین‌های اشغالی و اخراج مردم فلسطین از این سرزمین را توجیه کند. او معتقد است: «به باور ما مسیحیان، بحث درباره سرزمین موعودِ یهودیان، دیگر مفهومی ندارد؛ چرا که این کلمه متعلّق به کتب عهد عتیق است و پس از آغاز رسالت حضرت مسیح(ع)، این عبارت خود به خود منسوخ می‌شود. پس از تولّد حضرت عیسی(ع)، ما از سرزمین موعود به عنوان سرزمینی یاد می‌کنیم که تحت فرمانروایی خداوند متعال است. این سرزمین، سرزمین محبّت، دوستی، عدالت و برابری است و همه در این سرزمین فرمانبردار خداوند متعال هستند.»(104)
حقیقت این است که در سال 1895 میلادی بود که یک روزنامه نگار یهودی به نام تئودور هرتزل، بنیانگذار سازمان صهیونیزم جهانی کتابی به نام «دولت یهود» نوشت و ایجاد یک کشور جدید را راه حل پایان دادن به مشکلات یهودیان دانست.(105) درست دو سال بعد از اتمام جنگ جهانی اول یعنی آوریل 1920 بود که جامعه ملل (سازمان ملل سابق) انگلستان را رسماً به عنوان قیّم و سرپرست فلسطین تعیین کرد. از این زمان به بعد انگلیسی ها با وضع انواع و اقسام قوانین، شرایط را برای اشغال زمینها، ساختمانها و باغهای فلسطینی فراهم کردند(106) و یهود صهیونیسم نیز با نظریه تحریف شده سرزمین موعود به توجیه این اشغالگری ها پرداخت.
آری، هم اکنون یهود صهیونیسم عقیده سرزمین موعود را تحریف کرده و با رویکردی نژاد پرستانه راه جنایاتش را هموار می کند.

نتیجه نهایی

با توجه به آنچه گذشت، شکّی نیست که آئین یهود دچار تحریف و آلوده به خرافات شده است. چون کتاب مقدّس آن که سند مکتوب هر آئین است، مورد دستبرد قرار گرفته و اعتبار آن مخدوش است. آئینی که اعتبار آن مخدوش شد مسلماً نمی تواند راه سعادت و تکامل را به بشر معرفی کند. و این مکتب نمی تواند برترین آئین باشد.

پی نوشت ها

(1) - مجموعه‏ آثار استاد شهید مطهرى، ج‏2، ص 183.
(2) - همان.
(3) - مرتضی مطهرى، وحی و نبوت، صفحه 173 و 174.
(4) - «ما کانَ مُحَمَّدٌ ابا احَدٍ مِنْ رِجالِکُمْ وَ لکِنْ رَسولَ اللَّهِ وَ خاتَمَ النَّبِیّینَ: محمّد پدر هیچ یک از مردان شما نیست؛ همانا او فرستاده خدا و پایان دهنده پیامبران است» (احزاب، آیه 40)
(5) - لاویان از نسل لاوی بودند.لاوی خود سومین پسر یعقوب بوده است.(کتاب قاموس مقدّس ص 759)
(6) - سفر تثنیه، فصل31، آیه 10تا 14.
(7) - کتاب اوّل سموئیل باب 4 و 5.
(8) - سیر تاریخی تورات، موسسه در راه حق، تهران، چاپ دوّم، صفحه9.
(9) - تاریخ ابن خلدون،ج 2 ص 80.
(10) - کتاب ارمیای نبی، فصل 4، 14 تا 29.
(11) - تاریخ اورشلیم، دکتر سید جعفر حمیدی، صفحه 133.
(12) - علامه طباطبایی عزرا را همان عزیر نبی می داند. (المیزان فى تفسیر القرآن، محمدحسین طباطبایى، جلد 9، صفحه 243، دفتر انتشارات اسلامی جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، چاپ  1417 ق.)
(13) - همان. و ترجمه تفسیر المیزان، محمد باقر موسوی همدانی، جلد9، صفحه 324 دفتر انتشارات اسلامی جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، چاپ 1374ش.
(14) - مراجعه کنید به: تحلیلی از پیشگوییهای نوستر دامس، شرف الدین اعرجی، ترجمه: عباسعلی براتی، انتشارات سعید بن جبیر، بی تا، بی جا.
(15) - سوره، بقرة، آیه 79.
(16) - سوره آل عمران، آیه 78.
(17) - سوره مائده، آیه 13.
(18) - سوره بقرة، آیه 146.
(19) - سوره مائده، آیه 15.
(20) - ویل دورانت، تاریخ فلسفه، ترجمه عباس زریاب، انتشارات آموزش و انقلاب اسلامی، چاپ دهم، 1371، صفحه 140 . در آمدی بر تبارشناسی کتاب مقدس، صفحه 185.
(21) - آشنایی با ادیان بزرگ، حسین توفیقی، انتشارات سمت، چاپ اول، 1379، صفحه 82. باروخ اسپینوزا، «مصنف واقعی اسفار پنج گانه»، ترجمه علی رضا آل بویه، فصلنامه‏ هفت آسمان، شماره 1، صفحه 90 تا 94.
(22) - در آمدی بر تبارشناسی کتاب مقدس، صفحه 184 و 185.
(23) - در آمدی بر تبارشناسی کتاب مقدس، صفحه 184.
(24) - یهودیت، عبد الرحیم سلیمانی اردستانی، صفحه 191.
(25) - رجوع کنید به: مجله رواق اندیشه، شماره 3، مقاله نقد و بررسى عهد عتیق از کتاب مقدس، عباس نیکزاد.
(26) - ترجمه المیزان، جلد‏7، صفحه 215، 162 تا 165 و 307، 313، 326.
(27) - سفر پیدایش، فصل 5، آیه 1.
(28) - سفر پیدایش، فصل 18، آیه 1 تا 8.
(29) - سفر خروج، فصل 12، آیه 12، 13.
(30) - سفر پیدایش، فصل 3، آیه 8، 9، 10.
(31) - سموئیل اوّل، فصل 15، آیه 10 و 11. سفر پیدایش، فصل 6، آیه 6، 7 و 8.
(32) - سموئیل اوّل، فصل 2، آیه 30.
(33) - سفر پیدایش، فصل 3، آیه 1 تا 6.
(34) - سفر پیدایش، فصل 11، آیه 4 تا 9.
(35) - سفر پیدایش، فصل 32، آیه 24 تا 31.
(36) - سفر پیدایش، فصل 18، آیه 1 تا 8.
(37) - دانیال، فصل 7، آیه 9.
(38) - سفر پیدایش، فصل 5، آیه 1.
(39) - دانیال، فصل 7، آیه 9.
(40) - سفر خروج، فصل 24، آیه 9 و 10.
(41) - سفر پیدایش، فصل 18، آیه 1 تا 8.
(42) - مزامیر، فصل 132، آیه 1، 2، 3، 4، 5 و 13، 14.
(43) - سفر خروج، فصل 12، آیه 12، 13.
(44) - سموئیل اوّل، فصل 15، آیه 10 و 11.
(45) - سموئیل اوّل، فصل 15، آیه 10 و 11. سفر پیدایش، فصل 6، آیه 6، 7 و 8.
(46) - ترجمه شریف، سموئیل اوّل، فصل 2، آیه 30.
(47) - سموئیل اوّل، فصل 2، آیه 30.
(48) - سفر پیدایش، فصل 3، آیه 1 تا 6.
(49) - سفر پیدایش، فصل 3، آیه 8، 9، 10.
(50) - سفر پیدایش، فصل 11، آیه 4 تا 9.
(51) - ذیل عنوان «تحریفات در باب پیامبران الهی» به آن خواهیم پرداخت.
(52) - ترجمه شریف، سموئیل دوّم، فصل 11، آیه 1 تا 27.
(53) - سفر پیدایش، فصل 9 ، آیه 20، 21، 22.
(54) - سفر پیدایش، فصل 19، آیه 31 تا 38.
(55) - هوشع، فصل 1، آیه 2 و 3.
(56) - داوران، فصل 11، آیه 1.
(57) - ترجمه شریف، اوّل پادشاهان، فصل 13، آیه 19.
(58) - اوّل پادشاهان، فصل 11، آیه 6 و 7.
(59) - سفر خروج، فصل 32، آیه 1 تا 7.
(60) - سفر اعداد، فصل 31، آیه 9 تا 18.
(61) - سفر خروج، فصل 32، آیه 31 و 32.
(62) - سفر پیدایش، فصل 32، آیه 24 تا 31.
(63) - ترجمه شریف، سموئیل دوّم، فصل 11، 1 تا 27.
(64) - سفر پیدایش، فصل 19، 31 تا 38.
(65) - سفر پیدایش، فصل 9 ، 20، 21، 22.
(66) - هوشع، فصل 1، 2 و 3.
(67) - داوران، فصل 11، 1.
(68) - ترجمه شریف، اوّل پادشاهان، فصل 13، 19.
(69) - اوّل پادشاهان، فصل 11، 6 و 7.
(70) - سفر خروج، فصل 32، 1 تا 7.
(71) - سفر اعداد، فصل 31، 9 تا 18.
(72) - سفر خروج، فصل 32، 31 و 32.
(73) - سفر پیدایش، فصل 32، 24 تا 31.
(74) - ترجمه شریف، حزقیال، فصل 4، آیات 12، 13، 14، 15.
(75) - اشعیا، فصل 20، آیه2.
(76) - ارمیا، فصل27، آیه 2.
(77) - کتاب نژادپرستی صهیونیسم، مجید صفاتاج، انتشارات فلسطین، بی تا، بی جا. صفحه 24.
(78) - همان، صفحه 25.
(79) - کتاب مقدس، سفر پیدایش ، فصل15 و سفر پیدایش، فصل17، آیه2.
(80) - «و عهد خود را در میان خود و تو خواهم بست، و تو را بسیار بسیار کثیر خواهم گردانید»، (سفر پیدایش، فصل17، آیه2.)
(81) - حضرت موسی مأموریت یافت برای گفت و گو با خداوند (یهوه) به بالای طور (کوه) سینا برود و در آنجا دو لوح دریافت کرد که فرمان هایی بر آن نقش بسته بود که به ده فرمان معروف است؛ این فرمان ها عبارتند از: 1. برای خود، خدایی جز من نگیرید. 2. به بت سجده نکنید. 3. نام خدا را به باطل نبرید. 4. شنبه را گرامی بدارید. 5. پدر و مادر را احترام کنید. 6. مرتکب قتل نشوید. 7. زنا نکنید. 8. دزدی نکنید. 9. بر همسایه شهادت دروغ ندهید. 10. به اموال و ناموس همسایه طمع نورزید. (مراجعه کنید به کتاب مقدس، سفر خروج، فصل20. و سفر تثنیه، فصل 5.)
(82) - کتاب مقدس، سفر خروج، فصل19، آیه5.
(83) - کتاب مقدس، سفر تثنیه، فصل11، آیه13 تا 18.
(84) - کتاب مقدس، سفر تثنیه، فصل31، آیات 14 تا 18.
(85) - کتاب مقدس، ارمیای نبی، فصل11، آیات 6 تا 9.
(86) - سوره بقره، آیات 47 و 122. سوره اعراف، آیه 140. سوره جاثیه، آیه 16. سوره دخان، آیه 32.
(87) - سوره جاثیه، آیه 16.
(88) - سوره بقره، آیه 40.
(89) - سوره بقره، آیه 83.
(90) - علامه طباطبایی در تفسیر «فضلناهم على العالمین» مى گوید: اگر مقصود از جهانیان، همه جهانیان باشد، پس آنان از برخى جهات مانند کثرت انبیا و معجزات فراوان بر دیگران برترى دارند و اگر مقصود همه جهانیان عصر خودشان باشد، از همه جهات برترى داشته اند.
(91) - اندیشه های نژاد پرستانه در بسیاری از تعالیم و آموزه های یهود به چشم می خورد که متاثّر از کتاب تلمود است. تا جایی که برخی منشا اندیشه برگزیدگی را منشا تلمودی می دانند. تاریخ یهود مذهب یهود، اسرائیل شاهاک، ترجمه مجید شریف، انتشارات چاپخش، تهران، ۱۳۷۶، صفحه 189 و 190.
(92) - مدخلی بر تبارشناسی کتاب مقدس، دکتر حسین کلباسی اشتری، صفحه 271، چاپ اول1384، انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی.
(93) - اندیشه قوم برگزیده در یهودیّت، رضا گندمی، مجله هفت آسمان، شماره 26، تابستان 1384.
(94) - Spinoza، 44. به نقل از اندیشه قوم برگزیده در یهودیت، رضا گندمی، مجله هفت آسمان، شماره 26، تابستان 1384.
(95) - موسوعة الیهود و الیهودیة و الصهیونیة، عبد الوهاب مسیرى، جلد 5، صفحه 78. چاپ اول، دار الشروق، قاهره (و بیروت)، 1999.
(96) - سوره مائده، آیه21.
(97) - سوره مائده، آیه 26.
(98) - پیدایش، فصل 17، آیات 8 تا 11.
(99) - پیدایش، فصل 26، آیات 2 و 3.
(100) - پیدایش، فصل 1، آیه 1.
(101) - پیدایش، فصل 17، آیه 8.
(102) - فصلنامه هفت آسمان، سال هفتم، شماره 26، تابستان 1384، صفحه 63، اندیشه قوم برگزیده در یهودیت، رضا گندمی.
(103) -
(104) - خراسان، مورّخ دوشنبه 1389/08/03، شماره انتشار: 17682.
(105) - بوی خون، محمد رضا واحدی، سازمان عقیدتی سیاسی ارتش، چاپ اوّل، تهران 1382، صفحه 34.
(106) - سیاست و دیانت در اسرائیل، سیّد رضا تهامی، انتشارات سنا، چاپ اوّل، تهران 1381، صفحه 356.

 محقق : حجه الاسلام حسين الادري

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: